Een verhaal over grenzen stellen
Enkele dagen geleden …
“Mijn agenda staat propvol. De meetings volgen elkaar op, ik heb elke dag wel dubbele boekingen. Ik kom elke avond laat thuis en heb net nog genoeg energie om in de zetel te ploffen en mijn hoofd leeg te maken met een serie op Netflix. Ja, natuurlijk zijn er dagen dat ik liever in mijn bed zou blijven liggen, maar het moet nu eenmaal, want als ik het niet doe wie zal het dan wel doen? En weet je het is “gewoon een kwestie van harde discipline” en dat went …”
Terwijl ik het verhaal aanhoor , kan ik eerst alleen maar bewondering hebben voor zoveel engagement en verantwoordelijkheidszin en werkethos en roeping en missie. Bravo! Want zoveel lopen er vandaag niet rond in deze periode waar je eerder hoort spreken over “quiet quitting” (* “Quiet quitting” betekent net genoeg doen op je werk om niet ontslagen te worden. Je doet je werk dus nog steeds zo goed mogelijk, maar gaat niet voor de extra mile.) .
Rinkelende belletjes
Maar aan de andere kant gaan bij de stress-en burnoutcoach die ik ben allerlei belletjes rinkelen. Ik moet alsmaar denken aan het beeld van de voet op het gaspedaal, de voet die de pedaal niet meer kan lossen omwille van de kramp die er ongemerkt is ingeslopen, de pedaal die geblokkeerd raakt, en de muur die zich weldra aandient. En dat maakt me bang.
Ik hoor ook de hardheid van deze persoon naar zichzelf; het MOET, het is een kwestie van discipline, niet zomaar discipline, maar “HARDE” DISCIPLINE.
En ik vraag me af waarom het zo hard MOET, waarom het niet zachter en milder kan.
En het stemt me verdrietig omdat de persoon die spreekt me nauw aan het hart ligt.
Een moment van introspectie
En ik denk aan mezelf en aan de blog die ik ooit schreef over je prioriteiten in je leven en die andere blog over het “druk druk druk syndroom”.
Ja ik besef dat ik als coach, die ooit doelbewust beslist heeft om het bedrijfsleven te verlaten, haar eigen zaak op te starten en een leven van meer vrijheid te leven, het gemakkelijk praten is.
Zelf doe ik sinds twee maanden een HR-consultancy opdracht in een bedrijf, een doelbewuste keuze alweer in het kader van diversificatie van mijn activiteiten.
En ik merk dat ook ik meteen werd opgezogen in het systeem, ik besef hoe challenging het is om “neen” te zeggen, want je wil als consultant toch het beste doen voor het bedrijf (engagement, werkethos en een tikkeltje perfectionisme misschien ook 🤔 🤔). Bovendien zijn alle collega’s super sympathiek, voel ik me echt welkom, wat maakt dat ik elke keer als ik ze zie weer meer energie heb.
Ja …. maar de eerste vijf weken heb ik wel non-stop gewerkt, heb ik mijn weekends en mijn oh zo belangrijke me-time wat verwaarloosd. Plots had ik niet één maar twee laptops op mijn bureau had staan, want ik wilde voortdurend weten of alles goed ging in het andere bedrijf, “of men mij niet nodig had”, “wat ik kon doen om ze vooruit te helpen”.
Het vroeg wat tijd om te beseffen dat ik zoals mijn coachees werd meegezogen in het “druk druk druk” verhaal.
Maar gelukkig was mijn lichaam daar – en kon ik ernaar luisteren: want plots – na 6 jaren niet meer ziek te zijn geweest – moest ik de dokter erbij roepen … ach ja het was maar een gewone virale infectie van de luchtwegen … maar als stress -en burnout coach duidelijk het signaal dat ik te ver was gegaan.
Oog voor balans en mildheid
Sindsdien is mijn weekend weer heilig, baken ik mijn tijd weer beter af, heb ik dagen waarop ik in of aan mijn bedrijf werk en andere dagen voor de opdracht, zodat de tweede laptop mooi wordt opgeborgen en opnieuw tevoorschijn gehaald als een soort ritueel. En bovendien zeg ik vaker “neen”.
Sindsdien is er ook weer meer tijd voor creatieve of sportieve me-time, tijd voor verbinding, en ja de energie is terug.
Maar er is ook mildheid … want die maandelijkse nieuwsbrief die ik zo gepassioneerd was beginnen schrijven begin dit jaar … ja dat kwam er niet meer van, en ook de lives op Facebook en Instagram moesten eraan geloven …
Maar ik maakte gewoon keuzes, en ik koos vooral eerst voor mezelf. En “no worries”, de nieuwsbrief komt terug en de lives ook …
Alleen als ik er klaar voor ben !
Herken je je in de verhalen hierboven?
Hoe moeilijk is het voor jou om “neen” te zeggen, om je grenzen te stellen en te bewaken?
Wat mis je nu je zo druk druk bezig bent?
Wil je meer lezen over dit onderwerp?
Lees dan mijn blog over prioriteiten of die over het “druk druk druk” syndroom
Wil je weten hoe het gsteld is met je stresssymptomen, vul dan deze vragenlijst in (BAT).
En sta misschien ook even stil bij deze quote van de Dalai Lama:
Wat me het meest verbaast bij de Westerse mens is dat hij zijn gezondheid opoffert om veel geld te verdienen. Vervolgens offert hij het geld weer op om zijn gezondheid te herstellen