Misschien ben ik een beetje naïef … Maar ik had gedacht dat als er toch één positiefs iets van dat hele Corona gedoe zou overblijven, dat het wel een betere balans zou zijn, minder druk bezig zijn, meer ZIJN, aanwezig zijn in het hier en nu, kunnen genieten van de kleine dingen des levens, onze grenzen bewaken, de juiste prioriteiten stellen, …
Ja … het kan anders
Het irriteert me al langer dat “druk druk druk” syndroom. Oh ja ik deed er ook aan mee. Er was een tijd dat ik trots was om te zeggen dat ik ’s avonds en in het weekend moest werken. Het gaf me een zekere belangrijkheid. Tot ik het absurde van dit alles inzag, mijn prioriteiten ging stellen en het spontane antwoord “druk druk druk” op de vraag “hoe gaat het met je?”, verving door “goed” of “fijn” of “gezellig druk”. Wat bij mijn gesprekspartner steevast een frons van de wenkbrauwen met zich meebracht of een stilte … als kwam ik van Mars (of eerder van Venus zeker!)
Tijdens de Corona periode beseften we met ons allen dat het anders kon… en dat was een hele opluchting.
Maar kijk …. daar hebben we “druk druk druk” weer
Ja ik zie het weer bij mijn cliënten: marathonmeetings van vele uren, back to back meetings (meetings zonder pauze tussen), hard werken, alles geven, geen grenzen kennen, uren onderweg zijn, in de file staan.
En bovenal ermee uitpakken en er trots op zijn ook, dat ze het aankunnen (tot nog toe!).
Ik hoor trots en aan de andere kant ook wel wat geklaag, de “slachtofferrol” weet je wel!
Bovendien heerst er ook in de media een soort polarisatie. Er is aan de ene kant het “quiet quitting” fenomeen dat veelvuldig besproken wordt. “Quiet quitting” of de neiging van een werknemer om het minimale te doen om zijn baan te behouden maar zich niet extra in te spannen, vaak ingegeven door het idee dat er belangrijker dingen in het leven zijn dan werk en dat je werk niet je enige prioriteit in het leven is … YES IT IS!). En dat wordt dat vaak tegengesteld aan de “normale?” hustle and bustle business cultuur. In andere artikels lees ik mensen die herstellen van een burn-out en die er weer volop tegenaan gaan “omdat het niet anders kan, …
Verbijsterd ben ik … en ongerust … en ook een beetje verdrietig … Maar ik wil het vooral begrijpen ….
Wat ik me afvraag? Waarom laten we onze agenda’s weer volproppen?
Wat is de reden dat jij dit accepteert?
Wat is de reden dat jij je werkgever, je manager of je collega’s de toestemming geeft om je agenda vol te plannen en om over je grenzen heen te gaan? om over jezelf te laten stappen?
Wat is de reden dat je er ook zelf naar streeft, zelf op zoek gaat naar die boordevolle agenda?
Ik zie alvast een aantal redenen dat mensen weer worden bedolven onder hun werk; en ik deel er een aantal met jullie:
Slecht time management en prioriteiten stellen
Sorry dat ik het zo zeg, maar het is nooit anders geweest: een volgepropte agenda en lange uren werken is vaak het symptoom van een slecht time- of eerder aandachtsmanagement. Omdat je niet weet wanneer je het meest productief bent, omdat je geen hoofd – en bijzaken van elkaar kan scheiden, omdat je gebrek aan focus hebt, omdat je de dingen niet op het juiste moment inplant … Dat alles kan ervoor zorgen dat je agenda dichtslibt.
Geen grenzen kunnen stellen
We vergeten maar al te vaak dat “neen” ook een volledig antwoord is. Maar dat is moeilijk, want we hebben dat niet geleerd. Integendeel we hebben leren “pleasen” en anderen een plezier doen. We werden opgevoed met een immens verantwoordelijkheidsgevoel. En dan is het moeilijk om te zeggen: “Ik help u graag, maar “nu” niet!”
Moeilijk omdat we bang zijn van de blik van anderen. Bang om wat anderen gaan zeggen.
Mijn mirakel-TIP: als je weer die onweerstaanbare drang voelt om er nog iets bij te pakken, stel jezelf de volgende vraag, met telkens het accent op een ander woord …
Moet ik dat nu doen?
Moet ik dat nu doen?
Moet ik dat nu doen?
Moet ik dat nu doen?
Moet ik dat nu doen?
Benieuwd wat het resultaat is … :
Teveel meetings
Zit jouw agenda vol met back to back meetings, zonder pauze tussen … Weet je niet meer wanneer je nog kan “werken” tussen al die meetings in? Moet je je weer zoveel verplaatsen om van meeting “x” naar meeting “y” te gaan? Meetings zonder agenda? Meetings die uitlopen?
Oh ja … het voelt goed aan dat men je overal bij wil.
Maar heb je overal wel toegevoegde waarde?
En wat is de bedoeling van de meeting: informatie doorgeven of in debat gaan?
En vereist die meeting een verplaatsing of kan ze ook remote gebeuren?
Moet je er wel bij zijn?
Wat gebeurt er trouwens als je eens niet op een meeting aanwezig bent (omdat je ziek bent bvb) ?
Screen ajb al die meetings op hun nut; ga er eens niet naartoe en zie wat er gebeurt en vraag in elk geval naar de agenda, de timing en de reden van jouw aanwezigheid!
Perceptie en Status van “druk druk druk”
Ja aanwezig zijn op de werkvloer, gezien worden, lange uren aan je bureau zitten – of zoals inderdaad een collega van mij die vanaf 18.00 de bureaus van de directieleden afschuimde en een praatje ging doen … dat werd/wordt gepercipieerd als werken. Ook wel “presenteïsme” genoemd.
Maar wees nu eens eerlijk? is het omdat iemand tot 20.00 aanwezig blijft dat die ook daadwerkelijk werkt?
Of is het hier louter een kwestie van status en gezien willen worden of erger nog … een totaal gebrek aan efficiëntie.
Identificering met hun job
De traditionele ijsbreken op een netwerkevent of als je iemand ergens ontmoet is de vraag “Wat doe je als job? Waar ben je me bezig” en nooit “Wie ben je?” …
Uiteraard is ons professionele leven en onze job een belangrijk facet van onze identiteit.
Maar jij bent meer dan je werk …
De hamvraag is: wie ben je dan zonder je werk? wat blijft er van je over als je job verdwijnt?
Een van de redenen dat mensen zo diep zitten als ze ontslagen worden of hun loopbaan moeten stoppen of een andere wending geven is net die identificering met hun job.
Omdat ze vinden dat het moet
Ja het hoort zo: werken is je uitsloven, kapot thuiskomen. “Werkethos” noemen we dat dan. En by the way, “dat wordt van mij verwacht” … Dat zit wellicht een stukje in de opvoeding; “niet werken is lui zijn” is een van die belemmerende overtuigingen die we zomaar hebben overgenomen. Maar waar staat vandaag geschreven of gebeiteld dat je je moet kapotwerken en dat “druk druk druk” de norm is?
Omdat ze “druk druk druk” leuk vinden
Sommige cliënten beweren dat ze ervan genieten van zoveel te werken.
OK dan! Ik wil ze wel geloven.
Wie ben ik trouwens om hierover te oordelen?
Maar kunnen we dan tenminste overeen komen, lieve cliënten, dat als het oprecht geen enkele van de vorige redenen is en dat je je echt kapot werkt omdat je dat leuk vindt, dat je dan stopt met “druk druk druk” te zeggen en dat vervangt door “super”, “heel erg goed” of “à la limite” «gezellig druk?». Deal?
En als je er echt van kickt van dat “harde werken”, neem dan nu even pen en papier en noteer het antwoord op deze twee vragen:
- Wat heb ik de laatste dagen en weken zoal gemist?
- Wat gebeurt er als ik zo verder doe?
Lees er ook meer over in deze twee blogs
Staat jouw piramide op haar kop?
En ik wil nog een laatste reden aanhalen, de meest schrijnende voor mij (sorry voor het oordeel) …. Dikwijls is al dat harde werken alleen maar een lapmiddel, een oplossing om ….
… “druk druk druk”om een leegte of een gemis te vullen
Werken is dan een compensatie voor een ongelukkige thuissituatie; of een ander gemis; om een waarheid niet onder ogen te moeten zien; om een moeilijke situatie te ontvluchten ….
En zelfs al brengt het werk soms soelaas als we het moeilijk hebben, het kan niet de reden zijn dat jij verslaafd raakt aan de “druk druk druk” cultuur …
Ik hoop dat deze blog voor jou een wake-up call is …
PS … als jij last hebt van het “druk druk druk syndroom” en je je uitgeput voelt, dan nodig ik je uit om de Burnout Assessment Tool even in te vullen … gewoon als bewustwording … vooraleer dat al dat “dringende druk druk druk” gedoe op jouw pad “te laat” wordt …