Joepie het sneeuwt!
Bredene 24 januari 2021
Ik bekijk het weerbericht nog eens en nog eens…
Ja … er wordt weer sneeuw voorspeld.
Ergens diep binnenin doe ik een vreugdedansje …
Een beetje ontgoocheld wel, want ik zie het voorspelde uur altijd maar opschuiven …
Ik kijk regelmatig door het raam … een beetje onrustig … een beetje opgezweept ook … als een klein kind.
Ik zit in mijn bureau wanneer de eerste vlokken vallen … Ze vormen snel een witte deken op mijn Velux raam. Ik voel me veilig in mijn cocon.
Het wordt niet het dikke tapijt van vorige week … maar toch doe ik mijn Velux open en raap wat sneeuw op vanop de dakpannen … ik maak een mini sneeuwbal en gooi hem in de dakgoot … Na … ik voel me blij …
Maar wat heb ik toch met sneeuw?
Ik moet onvermijdelijk weer denken aan die zondagavond toen ik nog in de lagere school zat … in de tijd dat er nog echte winters waren en het nog serieus sneeuwde.
Sneeuw stond toen gelijk met spelen, de slee, de Kattebergen in Laeken … het park rond het Atomium … momenten waarop mijn “vrije kind” helemaal naar boven mocht komen …
De herinnering aan goed ingeduffelde wandelingen, natte handschonen achteraf en wellicht warme chocomelk met pannenkoeken …
Die fameuze zondag bewonder ik de sneeuw vanuit het raam van mijn kamer driehoog. Ik zie dat de sneeuw blijft liggen op de daken, op de auto’s en later op de straat … Alles vertraagt … er komen geen auto’s mee door in de straat, de stad valt stil … en ik geniet van de specifieke sfeer en het gedempte geluid – of eerder de stilte die de pakken vlokken met zich meebrengen.
Ik begin die avond te schrijven over wat sneeuw met me doet, net zoals ik vanavond doe.
Ik beschrijf de kleuren, de geluiden en vooral mijn emoties, … Ik gebruik de mooie pen die ik onlangs heb gekregen, ik zit aan mijn bureautje. Ik voel me een beetje een echte schrijver, helemaal in mijn element … En ik ben trots op mijn tekst.
Stop creativiteit, bye bye “vrije kind” …
Enkele dagen later krijgen we op school de opdracht om een vrij opstel te schrijven. Ik overhandig dus mijn tekst – waar ik zo trots op ben – aan de lerares. Ik verwacht een fijne reactie.
De volgende dag valt het verdict …
“Ik ben er zeker van dat jij veel beter kan dan “dit”…”
De minachting in haar stem “dit”.
Ik hoor ze alsof het gisteren was. Vandaag nog voel ik de ontgoocheling en de tranen die opwellen …
Ik denk dat de kleine schrijfster in mij toen beslist heeft om terug in haar schulp te kruipen en haar droom opzij te zetten … Ik zou nooit kunnen schrijven, ik heb gewoon niet het talent van mijn overgrootvader, de toneelschrijver en ik zou dus nooit zijn oeuvre kunnen verderzetten.
Het is nooit te laat om je vrije kind terug te vinden …
Ondanks alles blijft sneeuw voor mij nog altijd het symbool van het vrije kind zijn, het kind dat mocht spelen, het kind van voor de kritiek op haar opstel, het creatieve kind.
Gelukkig heb ik ondertussen wel een boek geschreven,
geniet ik elke dag van posts en blogs schrijven,
heb ik me over de denigrerende feedback van mijn leerkrachten kunnen zetten als het op creativiteit aankomt ….
En ik ben ik mooi bezig om mijn “vrije kind” weer alle ruimte te geven,
door te genieten van elk moment,
te lachen en te spelen als dat kan,
te schilderen en te schrijven …
en oh ja en vanmorgen tijdens het ontbijt hebben wij hier ook al met ons tweetjes staan dansen op de laatste song van Mama’s jasje “Waanzin” … gewoon omdat we er zin in hadden …
Ben je jouw “vrije kind” ook ergens verloren? Zou jij ook graag wat meer creativiteit in je leven wensen? Maar durf je niet goed? Boek dan een gratis SWITCH+gesprek met me om te zien hoe ik je op weg kan zetten.
Wil je me nog beter leren kennen? Volge me dan op Instagram waar ik elke maandag, woensdag en vrijdag om 8.00 een korte live doe over verschillende coachingtopics.
En luister naar dat vrije kind in je … ja het is er nog!