We keken eerst – met een half oog – naar beelden uit het verre China …
Hoorden vaagweg spreken van een nieuw virus …
Het leek op het eerste zicht een ver van mijn bed show …
Tot het langzamerhand dichterbij kwam …
Een eerste focus op Italië …
We dachten nog altijd dat we eraan zouden kunnen ontsnappen …
En toen was het hier …
Er kwamen maatregelen … en die werden altijd maar strenger …
“Take care” & “social distancing” werden onze topuitspraken …
En toch werden een aantal van ons ziek …
Een aantal werden van dichtbij geconfronteerd met de dood …
En de negatieve gedachten en gevoelens overheersten …
Want het werd een periode met veel “ZONDER”
- zonder mekaar te mogen aanraken
- zonder mekaar te mogen knuffelen
- zonder (niet essentiële) verplaatsingen
- zonder gezellige of romantische etentjes op restaurant
- zonder cappuccino’s of witte wijntjes op terrasjes
- zonder werk voor sommigen
- zonder concerten, events en festivals
- zonder voetbalmatches
- zonder Ronde van Vlaanderen en andere voorjaarsklassiekers
- zonder schoolgaande jeugd
- zonder onbezorgd winkelen
- zonder bewegingsruimte
- zonder vrijheid …
En
- er was angst voor het onbekende, het grote gevaar, voor onze toekomst,
- er was frustratie om alles wat we wilden doen en plots niet meer mochten doen,
- er was bezorgdheid voor onze naasten,
- er was ergernis en kwaadheid omwille van diegenen die de maatregelen aan hun laars lapten, .
- en ook een beetje wantrouwen …
Het was een periode waar we plots spijt hadden
- om die woorden die we nog niet hadden gezegd en waarvoor het misschien voor altijd te laat zou zijn
- om die lunch of dat diner met vrienden die we enkele weken geleden voor de zoveelste keer hadden afgezegd om zogezegde dringende professionele redenen
- om die tijd die we voordien zo vaak hadden verprutst
- om die prioriteiten van ons die niet de goede waren
Maar het was ook een periode “MET”
- met veel moedige mensen die zich inzetten voor de zieken
- met creatieve ideeën
- met out of the box denken zoals een Ronde van Vlaanderen op rollen
- met anders werken
- met anders communiceren
- met “social media” die plots hun nut bewezen en die ons toelieten met de anderen in contact te blijven
- met digitaal onderwijs
- met mensen die plots genoodzaakt van thuisuit begonnen te werken
- met het ontdekken van digitaal vergaderen
- met zangers of orkesten die ons vermaakten met mini live online concertjes
- met piekfijn onderhouden tuintjes en het geluid van grasmaaiers
- met solidaire initiatieven
- met meer bezorgdheid om mekaar
- met gezelschapsspelen en meer lezen
- met drukke toeristische steden die weer steden werden en waar de architectuur opnieuw tot haar recht kwam …
- met autosnelwegen die er verlaten bijlagen, alsof we veertig jaar terug in de tijd waren
En dan die stilte die alles overheerste …
Of toch niet helemaal want daar waren de vogels en die floten nog luider dan anders
Want de lente die deed zijn intrede zoals nooit tevoren
De hemel was blauw en de zon scheen (een beetje “hemeltergend” als u het mij vraagt)
Maar we bleven in ons kot
Want we wilden hier zo snel mogelijk uit
En dan popte regelmatig de vraag op “of het daarna ooit nog hetzelfde zou worden?”
Neen, dat weet ik zeker … want wat voorbij is, is voorbij…
Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het daarna beter wordt …
Want we hadden weer een crisis nodig om te beseffen
- wat belangrijk is in ons leven
- wat we vandaag heel erg missen
- en dat geluk in kleine dingen schuilt
C’est quand il y a quelque chose au-dessus de la vie que la vie devient belle
Jean d’Ormesson
________________