De gouden kooi verlaten … een stap terugzetten … en misschien nog één …

Flashback

22 oktober 2016. Mijn boek is nu 5 maanden oud. Ik ben uitgenodigd op een boekenbeurs in Belsele waar ik mijn boek “Een stap terug? Ik denk er niet aan!” voorstel.

Een man nadert mijn boekenstand; hij bekijkt mijn boek en kijkt me aan.

Hij vertelt me dat hij mijn aura kan voelen. Hij kijkt naar de titel van mijn boek … “hmm, één stap terug? ik voorspel je dat je nog een stap zult terugzetten en nog één …!” … Zijn woorden – die onheilspellend klinken – zinderen nog lang na … 

Ik ben op dat moment nog altijd full time werkzaam in de bank, maar ik kom aan mijn baas net mee te delen dat ik de bank zal verlaten om zelfstandige te worden.

Een volgende stap terugzetten dus.

Ongeloof

Ik herinner me die periode alsof het gisteren was. Toen ik rondom mij vertelde dat ik ontslag zou nemen bij de bank verklaarde men mij gek.

Wat? …een job in “veilige sector” opgeven? (ja sommige mensen denken nog altijd dat banken synoniem staan voor levenslange baanzekerheid)

Wat? … een mooi loon opgeven? Voor wat in de plaats? En al die andere voordelen (auto, verzekering, …), liet ik die zomaar vallen?

Wat? na 50 jaar nog zelfstandige worden? Was ik daar dan al niet al een beetje te oud voor?

Wat? zelfstandige worden? Ik wist daar toch niets van af? Er was toch niemand in mijn familie die ooit zelfstandige was geweest, dus ik zou dat toch niet kunnen …

Kortom: ik moest toch wel echt niet goed wijs zijn …

Twijfels en belemmerende gedachten

Al die negatieve impulsen van anderen, hun belemmerende gedachten, maar ook wel een beetje de mijne (je weet wel “het stemmetje in mijn hoofd” of het duiveltje op mijn schouder), maakten dat ik echt wel heb getwijfeld om die stap te zetten.

• Ging ik het wel kunnen?
• Had ik wel alle kwaliteiten van een “ondernemer”?
• Was ik wel goed genoeg?
• Waren de anderen niet beter?
• Was ik al niet te oud om die stap te zetten?
• En er waren al zoveel coaches
• En hoe zou het voelen om die gouden kooi te verlaten?
• En zouden de mensen rond mij me wel steunen

Maar één ding stond vast: ik voelde me niet meer gelukkig. Ik verveelde me, wilde andere dingen doen, wilde proeven van een ander type leven. Ik besefte dat bore-out en burn-out niet ver om de hoek lagen.

Ik had zo’n hunkering naar dat andere leven, die andere levensstijl, die andere manier van werken.

En toch waren de angsten wel degelijk daar. Want ja, ik had een vaste job, een goede verloning, een pensioenplan, een 14e maand, in een uitdagende sector, in een groot bedrijf met veel mogelijkheden, met fijne collega’s, …

En ik deed een stap in het onbekende.

Een stap?

Neen een grote sprong!

Er zit een deur aan de gouden kooi … en die is niet op slot …

In die periode heb ik ook beroep gedaan op een coach. Samen met hem heb ik gewerkt rond mijn angsten en belemmerende gedachten.

Ik ben ook gaan praten met mensen die die stap eerder hadden gezet. Welke lessen hadden zij geleerd ? Wat waren de mooie en de minder mooie kanten van die sprong?

Uit die periode heb ik geleerd dat hoe erg de kooi ook van goud mag zijn, altijd zit er deurtje in en dat deurtje staat open, zodat het ongelukkige vogeltje er op elk moment uit kan!

Ik ben nu twee jaar aan de slag als zelfstandige coach, trainer en auteur.

En ik kan zeggen: “yes … there is a life outside”

En ook: een stap terugzetten is zoveel meer dan een stap terug.

Een stap terug is soms gewoon een stap dichter bij jezelf

Lieve groetjes van een gelukkige zelfstandige die ooit een ongelukkig vogeltje was!

Brigitte