1 november: onze secure bases herdenken
Vandaag is het 1 november, een dag waar we elk op onze manier onze dierbare overledenen, onze secure bases, herdenken.
Het is een regenachtige dag, een cocoon-dag.
Een dag om gewoon stil te staan.
Bij wat die dierbare overledenen voor ons hebben betekend.
Hoe we afscheid hebben genomen van hen.
Hoe we hen nog altijd meedragen.
Hoe we ze soms nog dicht bij ons voelen, in een droom bijvoorbeeld, waar ze soms zo tastbaar zijn.
Of als een wit licht achter onze schouder bij moeilijke momenten.
Of in een andere vorm.
Hé hoe raar!
Vanmorgen gebeurde er iets geks hier aan zee.
We wonen hier nu 5 jaar en sinds het eerste jaar, het enige waar ook mama hier nog logeerde, krijgen we gedurende enkele maanden per jaar het bezoek van een meeuw. Een meeuw die we herkennen aan een zwart vlekje achter haar oog. Een meeuw die altijd op dezelfde lantaarnpaal komt zitten en dan binnenkijkt, alsof ze op zoek is naar ons…
Elk jaar verdwijnt ze weer voor enkele maanden en dan is ze weer terug. En dan zit ze daar uren, en volgt wat er binnen gebeurt.
Nu was het we heel lang geleden dat we ze nog hadden gezien. Mijn man en ik dachten dat ze voorgoed verdwenen was.
Maar vandaag – 1 november – … wie zat er vanmorgen op de lantaarnpaal en keek naar ons binnen? ONZE MEEUW!
Secure bases gaan en komen terug ..
Voor mij is dit een teken.
Niet dat ik in reïncarnatie geloof (en dan nog …?), maar het is voor mij een teken, een soort verbindingsteken met vroeger. Misschien is deze meeuw voor ons ook voor een beetje een “secure base” geworden.
En terwijl ik dit neerschrijf moet ik ook denken aan het feit dat mijn leven de laatste maanden wel heel erg in het teken staat van het terugvinden van “secure bases” uit het verleden.
Ik maakte er ooit een lijst van: mijn “secure bases” vroeger, nu en in de toekomst. Een aantal van hen was ik uit het oog verloren sinds het einde van de jaren 80 – begin 90. Ik dacht er af en toe aan, maar was ervan overtuigd dat ik ze nooit zou terugzien.
En plots zijn ze daar weer:
- De dame de me 43 jaar geleden leerde paardrijden en die uit mijn leven verdween begin van de jaren 90.
- Een lerares die ik sinds eind jaren 80 nooit meer heb gezien en die plots op de stoep staat …
- En die me vertelt dat ze nog contact heeft met een andere lerares, die als bij toeval de 2 leerkrachten waren die op mijn lijstje als secure bases stonden …
Plots ben ik weer in contact met al die dames. Zij zijn er nog voor mij!
En ik ben blij, want ik krijg nu de kans om hen te zeggen wat ik toen niet wist: namelijk wat ze alle drie voor mij hebben betekend!
Ja, vandaag herdenken we onze overleden secure bases.
Misschien is het vandaag ook het moment om stil te staan bij de secure bases in ons leven die er nog zijn
… en hen te zeggen wat ze voor ons betekenen
…. en hen te danken om er te zijn voor ons …
