Dinsdag 4 november 1986 – 8 uur
Mijn eerste werkdag bij de toenmalige BBL (Bank Brussel Lambert). De pas afgestudeerde Romaniste, gepassioneerd door Franse taal- en letterkunde, die die dag de Sint-Michielswarande in Brussel binnenstapte, wist nog niet dat ze daar 31 jaar zou blijven. “Daar”, in een wereld die op dat moment heel erg ver weg was van haar eigen leefwereld.
Mixed feelings
Ik was trots omdat ik als niet-financieel profiel toch meteen werd aangeworven in een van de belangrijkste financiële instellingen van dit land en … het had toch iets “gaan werken in een bank”! Trots ook dat ik op mijn eigen benen kon staan. Trots dat ik eindelijk het actieve leven binnentrad.
En toch … buiten de trots, de nieuwsgierigheid, de angst, was er ook twijfel … Was dit wel wat ik van mijn leven wilde maken? Ik hield me op dat moment nog wat bezig met literaire projecten, deed mee aan een wedstrijd en werd bekroond voor mijn thesis over Dominique Rolin, een Belgische Franstalige schrijfster. Mijn passie was nog niet over, ik kon nog terug.
Maar de jaren gingen voorbij … en ik bleef … 31 jaar
Ik krijg soms de vraag of ik me niet beklaag dat ik zo lang heb gewacht om mijn beslissing te nemen en de bank te verlaten.
Eigenlijk is het antwoord “ja en neen”
“Ja” want ik had de stap wellicht vroeger kunnen zetten …
“Neen” want ik had die tijd blijkbaar wel nodig om klaar te zijn om die volgende stap te zetten …
Waarom ben ik gebleven?
Vandaag, nu ik sinds meer dan een jaar de deur van de bank achter me heb dichtgetrokken, vraag ik me soms af wat me al die tijd heeft doen blijven.
- Er was ongetwijfeld “de gouden kooi” of de kooi die van goud leek – de vele voordelen, de zekerheid van een vaste job (of wat op zekerheid leek)
- Er was gestaag oplopende carrière, met een promotie op regelmatig tijdstip
- Er was ook de constante change: de bancaire wereld was al die tijd dat ik er was onderhevig aan boeiende veranderingen. Niets was hetzelfde van het ene jaar op het andere en ik kon blijven bijleren (zelfs al was wat ik leerde niet meteen mijn ding)
- En dan was er natuurlijk de angst om iets anders te gaan doen – en “wat?” – een angst die steeds groter werd met de jaren
- Ik besef nu ook dat ik er een persoonlijke challenge van maakte om in elk van mijn jobs de focus te leggen op mijn talenten, van schriftelijke en mondelinge communicatie tot luisteren en mensen ontwikkelen.
- En als laatste was er waarschijnlijk ook de angst om mijn risico-averse naasten teleur te stellen, om in te gaan tegen hun mening, om iets te doen waar ze niet echt achter stonden; bang dat ze me achteraf ook zouden zeggen “zie je wel, we hadden het je nog zo gezegd dat je in die bank moest blijven”. Op deze laatste angst kom ik een volgende blog zeker op terug! (Nl. wie moet je teleurstellen om zelf voor je droom te kunnen gaan? of aan wie verkies je loyaal te blijven i.p.v. voor je droom te gaan?)
En of ik dan toch echt geen spijt heb?
Ik blijf bij de quote van de grote Coco Chanel …
