Op vakantie in het hooggebergte, dat is soms ’s morgens opstaan met je hoofd letterlijk in de wolken.
En de regen horen druppelen …
Wat doe je dan op zo’n dagen? Wat cocoonen in de hotellounge of toch maar ergens naar toe rijden om een wandeltocht te maken?
Dat is wat mijn man en ik gisteren deden. We gingen vanuit Hochgurgl naar het dorpje Gries op een halfuurtje rijden terug in de vallei (in de hoop dat het weer daar beter zou zijn). Daar begonnen we aan onze tocht naar de Ambergerhutte – zo’n 6 km verder en 500 meter hoger.
Klein mirakeltje: het weer was droog!
Maar dat was van korte duur!
Na twee kilometer kwamen de wolken opzetten en begonnen we nattigheid te voelen. Rugzak afzetten, regenjack aan, …
En dan – als blijkt
- dat je met je regenjas even nat wordt als zonder,
- dat het niet alleen regent maar ook nog eens onweerachtig warm is,
- dat alles begint te plakken,
- dat je ziet dat je na 2 kilometer nog maar amper 100 meter bent gestegen en
- dat je je plots herinnert dat de tocht pas op het einde echt begint te stijgen,
- dat je je man alsmaar sneller als een berggeit voor je ziet stappen,
- dat je zelf af en toe moet stoppen om naar adem te snakken en je cardiometer zegt dat je in het rood gaat
… ja dan begin je pas echt te vloeken.
En dan begin je je af te vragen “Waar ben ik aan begonnen? Was dat nu echt nodig? Gaan we ons zomaar laten uitregenen, en waarom allemaal? Wanneer zal het nu stoppen met regenen? Straks zijn we morgen allebei ziek! Enzovoort”.
En toch deden we door … en mijn man wachtte op mij … en het stopte met regenen…
We genoten van het uitzicht op de alm. We voelden de verbondenheid met de andere wandelaars in de “hütte”.
En we waren trots dat we het toch maar hadden gedaan. Moe, nat, maar voldaan!
En op terugtocht … ja dan kwam de zon erdoor – zij het schuchter – maar het regenjack kon uitblijven. En we konden genieten van de schittering van de zon op de bergwanden. En van het prachtige landschap!
Waarom dit verhaal?
Omdat deze tocht me deed denken aan al die doelstellingen die we nastreven, of het nu om kleine dingen gaat die we willen bereiken of om grootse doelen.
Over het enthousiasme van het begin, maar ook de ongerustheid of je het wel zal halen.
Over de eerste stappen die je neemt. En de eerste hindernissen.
De twijfel of het allemaal wel de moeite is. De zin om op te geven. De vermoeidheid die toeslaat.
Het doorzetten.
De vernieuwde energie.
Het behalen van je doel.
De opluchting.
En de trots.
Zelf zette ik mijn leven twee jaar geleden op zijn kop: ik stapte uit de gouden kooi, maakte een einde aan 31 jaar loonsverband en startte als zelfstandige. En ja … ook ik ging door al die stappen. En ik deed door! Want, het was de moeite waard!
Mijn boodschap:
- Houd je doel voor ogen
- Als je twijfelt, ga terug naar “waarom” je dat doel wil bereiken
- Geniet van de weg ernaar toe
- Besef dat je niet alleen bent
- Omring je door mensen die je steunen in je tocht!
Ben je zelf op weg naar je doel en ben je soms ontmoedigd? Dan kan coaching jou een duwtje geven in de rug!
Neem gerust contact met me op via deze link: https://brigitteballings.be/vraag-een-gratis-ontdekkingsgesprek-aan/
of stuur een mailtje naar brigitte.ballings@hotmail.be
of een SMS naar 0496 500 181
En laat ons samen bekijken hoe ik je verder kan helpen op je pad!