Over onbekende wegen en verbinding!

« Ik zal NOOIT op vakantie gaan met een groep!»

Dat is wat ik heeeeeel lang heb gedacht.

Maar ook

« Ik zal NOOIT huwen!”

Dat was een belofte die ik mezelf deed toen ik een tiener was …

Twee grote overtuigingen die een duidelijke link hebben met het thema van verbinding en hechting, en die ik dezer dagen helemaal teniet doe.

Zeg nooit “nooit”; zeker niet als het om verbinding met anderen gaat!

Want verbinding, ont-moeten en mensen, daar gaat het hem steeds meer om in mijn leven.

Wil je weten hoe? Lees dan verder!

Op fietsvakantie in Mallorca

Na lang aandringen (gezaag?) van mijn partner, had ik dan toch eindelijk toegezegd voor die week vakantie op Mallorca met de wielerclub waar hij lid van is. Ik geef toe dat ik heel erg opzag tegen het idee van een volle week met een groep van 19 onbekenden op stap te zijn.

Ik het vroegere verlegen kind, de schuchtere tiener, de “gereserveerde” vrouw, ik zou nooit kunnen aarden in een groep onbekenden. Dat dacht ik althans.

Zondag 21 april – luchthaven van Zaventem. We houden ons wat afzijdig. Straks op het vliegtuig zullen we ook helemaal in onze bubbel zijn want mijn plusdochter is co-pilote en dus zullen we vooraan zitten, wat afgescheiden van de groep.

Joepie denk ik …!

Meteen al op de luchthaven van Palma beginnen de eerste schuchtere contactjes te komen, een dame die me lief aanspreekt, een andere die me iets vraagt, … het voelt wat onwennig en toch begin ik me welkom te voelen in de groep … Maar ik heb nog heel veel vraagtekens over hoe het allemaal zal verlopen.

Toevalligheden, of toch niet …

Die eerste avond is er die dame, die ons een beetje te assertief overvalt van twee tafels verder “Ah, horen jullie ook bij de groep, nooit gezien, ik ken jullie niet …!” Lap daar hebben we het al denk ik. Is dit haar manier om ons welkom te heten? Mmmm!

De tweede avond blijkt dat ik ooit ten tijde van BBL (eind jaren 90’) nog heb onderhandeld en zaken gedaan met de dame die rechtover mij zit. Onze namen resoneren meteen en inderdaad we herinneren ons elkaar nog. Voor we het weten rakelen we herinneringen op aan vroeger. En dan ontdekken we dat we beiden een appartement aan zee hebben (Bredene / De Haan) en naar dezelfde bakker gaan …. de wereld is klein…. Toeval?

En plots is daar die zelfstandige die goed bevriend is met een van mijn  vroegere ING collega’s en opdrachten heeft gedaan voor mijn vroegere werkgever! Toeval?

Twee ontmoetingen die de vakantie een beetje oranje kleuren. 

Doorheen de week, word ik alsmaar enthousiaster. Ik geniet van de warme momenten samen, aan het aperitief, bij het diner, maar even goed van het alleen zijn. Wat fijn dat iedereen me ook mijn  privacy gunt om aan mijn zaak te werken en om af en toe alleen te gaan wandelen.

Dan komt er dat boeiende gesprek met een gepensioneerde licentiaat Romaanse filologie (net als ik). We hebben een gepassioneerd gesprek over onze studententijd, onze profs en onze thesissen. Zijn vrouw is  – by the way – kleuterleidster geweest, net als mama …

Kers op de taart …!

En wat voor één! Een koppel tandartsen! Mevrouw is de assertieve dame van de eerste avond … ;-)!

Maar hun naam, die doet meteen bij mij een belletje rinkelen.

De F.’s, die hebben toch een dochter en een zoon die naar de kleuterschool Dageraad in Jette zijn geweest?

Ja? (aarzelend)

Dan hebben ze in de klas van juffrouw Ballings gezeten?

Ja! (consternatie)

Wel … ik ben de dochter van juffrouw Ballings ….

Met grote ogen kijken ze me aan, ik zie hun mond openvallen van verbazing, tranen in de ogen.

En dan dat moment van herkenning – ja natuurlijk, ik lijk zo heel erg op mama.

Een moment voor mij van immense ontroering, van herinneringen ophalen, van verbinding, …

Het intrigeert hen dat ik na al die jaren al die namen nog ken.

’t Ja mama was een gepassioneerde kleuterleidster. Alle dagen kregen we thuis het relaas van wat Sophie of David of Michael of Jean-Pierke of Ben of Virginie hadden gedaan of gezegd die dag …  Zij stond voor de klas maar wij leefden mee met haar passie, haar roeping.

En vandaag levert mij dat een heerlijk moment van verbinding op.

Zoveel rijkdom

Wat een mooie ontmoetingen!  Wat een groep “mooie” en fijne mensen! En altijd weer dat besef dat het zo heel erg de moeite waard is om nieuwe mensen te leren kennen! En dat onbekenden niet altijd zo onbekend hoeven te zijn.

Het is echt ongelooflijk hoe je – als je met iemand praat  – gemeenschappelijke punten ontdekt. Hoe de vibes tussen mensen goed kunnen zitten, als je er aandachtig voor bent en ze een kans geeft.

Wat een rijkdom …!

En van rijkdom gesproken … Op vrijdagavond zitten we samen aan tafel … Na het diner sta ik op, ik wil mijn handtas nemen … Handtas weg! Het nieuws gaat door de groep als een golf van ongeloof. Ik zie iedereen onder de tafels duiken, de ene loopt naar de receptie, de andere naar de shop in het resort. V., die zelf Spaanse is, neemt de zaken in handen. De Romanist geeft me zijn GSM om card stop te bellen, … Het ontroert me dat iedereen zo erg met me begaan is … De golf van hulp, bekommernis, solidariteit en steun die ik van de groep krijg is fenomenaal …

En al ben ik enkele centjes armer, en is mijn agenda wat overhoop gegooid met al dat geloop naar de policía local, ik voel me zoveel rijker dan voordien.

Ik kijk al uit naar een volgende reis of uitstap met die groep!

En dan nu … de laatste sprint naar …  ons huwelijk …!  

Ja want … van verbinding gesproken …  wij gaan binnenkort trouwen!

Nog 5 keer slapen!

Die reis naar Mallorca, die hadden we geboekt vooraleer we beslisten om te trouwen.

Misschien was et ook dat wat mijn enthousiasme wat afremde voor die reis: het idee van mijn “toekomstige” (klinkt goed, niet?) een volle dag op de fiets te weten, op onbekende – misschien gevaarlijke – wegen maakte mij wat angstig.

Maar ook dat is goed afgelopen …  

ONBEKENDE WEGEN …  dat is een mooie metafoor voor alles wat me de laatste tijd overvalt. En als je ervoor openstaat, ontdek je zoveel moois onderweg!

Ondertussen weet ik ook dat de Franse dichter Paul Eluard gelijk had toen hij schreef:

Il n’y a pas de hasard, il n’y a que des rendez-vous !